Twijfel, ik heb het maar elke keer weer. Waar komt het vandaan? Heeft het te maken met mijn eeuwige onbewuste zoektocht naar negativiteit? Ik heb geen idee.
Ik was uitgenodigd voor een feestje gisteren. Een vriendin van mij is 20 geworden en vierde dit met een BBQ met vrienden, familie en buren. En toen kwam de twijfel. In eerste instantie natuurlijk ja gezegd, want het lijkt me super gezellig. Maar toen ik hoorde dat er maar 3 mensen kwamen die ik kende begon de twijfel.
Ik heb serieus geen idee waarom, zou ik me onzeker voelen, had ik de gedachte dat ik dan niemand had om mee te praten, zou het gezellig worden?
Het heeft niks te maken met de mensen die ik wél kende die zouden komen, allemaal super leuke mensen. Maar toch was er een twijfel of ik er wel tussen paste.
Uiteindelijk ben ik gewoon gegaan, en is het super gezellig geworden en heb ik zelfs nog nieuwe vrienden gemaakt. Zelfs een praatje gemaakt met de buren en iedereen betrok me overal bij, en andersom.
Twijfel, waarom besta je? Waarom kom je in mijn hoofd en laat je me twijfelen en zorg je er dan toch voor dat ik een super leuke avond heb gehad?
Het moraal van deze korte blogpost is dat je niet moet twijfelen, je moet het gewoon doen. Wie weet ontmoet je net zoals ik super leuke mensen en heb je een geweldig gesprek met de mensen die je al kende.
Hee Hallo! Wat is dit lang geleden, ik achter mijn laptop die een blogpost typt. Er zijn vast heel veel dingen die ik kan zeggen op zo'n moment als dit. Maar ik kan maar één reden bedenken als ik mezelf afvraag waarom ik niet meer blog: ik zag het niet meer zitten. Niks meer. Niet dat ik mezelf wilde neersteken ofzo of van de stoep af wilde gooien, ik zag het gewoon niet meer zitten.
Ik wilde met vrienden afspreken, mijn ding doen en slapen. Dat was het. Ik had totáál geen motivatie meer voor school of andere dingen. Het enige wat me echt blij kon maken is werken, uitgaan en met vrienden zijn.
Nu heb ik zomervakantie en pak ik de draad weer op. Ik denk aan mijzelf. Zoals het hoort. Maar zoals de titel al zegt: ik leef in negativiteit. Ik BEN negativiteit. Mijn vrienden weten dit waarschijnlijk allang, ik ben negatief. Over ALLES. Ik word er zelf gewoon gek van. Over liefde, school, werk, vrienden, alles. Ik ben negativiteit. Bij alles wat goed gaat moet ik iets negatiefs bedenken anders gaat het mis. Ik kan NOOIT een keer positief zijn en blij zijn om iets. Er moet iets negatiefs bijkomen. Dit is vervelend. Heel erg vervelend.
Wat doe je eraan? You tell me. In de overgang van 2012 naar 2013 zat ik huilend op mijn bed te genieten van het vuurwerk. Waarom huilde ik? You tell me. Ik keek TV waar mensen aftelde naar het nieuwe jaar en het enige waar ik aan kon denken is dat het jaar over was. Nu moet ik zeggen dat 2012 ook wel heftig was voor me, het jaar waar het uitging met mijn vriend waar ik bijna 2 jaar mee had. Dit kwam wel hard aan bij me.
Maar hier wilde ik het eigenlijk niet over hebben, mijn punt was dat ik me toen bedacht dat 2013 positiever moest zijn. Bij elke leuke gebeurtenis (per dag) zou ik dit opschrijven op een papiertje. Nu is het Juli en ik vind dat de pot niet vol genoeg is. Dit is ook wel een beetje mijn eigen schuld. Er zijn genoeg leuke dingen gebeurd maar ik vergat het op te schrijven of ik vond dat het "niet speciaal genoeg" was. Bullshit. Alle leuke dagen zijn speciaal. Soms word ik zo boos op mezelf dat ik sommige dingen niet speciaal genoeg vind. Ik mag blij zijn dat ik zulke geweldige vrienden heb en me altijd kapot lach als ik met hun afspreek. Dit heb ik ze gelukkig ook wel duidelijk gemaakt een paar dagen geleden.
Ik moet er maar mee leven, met die negativiteit, of niet? Niet dat er nou zoveel negatieve dingen gebeuren in mijn leven. Ik heb een leuke familie, leuke vrienden, een fantastische baan, school gaat einde-lijk goed (ik ben over naar het tweede jaar wat ik totaal niet had verwacht).
In de tijd dat ik niet heb geblogged is er best veel gebeurd. Ik heb eerlijk gezegd ook niet meer nagedacht over bloggen. Niet dat ik gelijk niks meer met make-up deed, ik deed elke dag gewoon nog make-up op, en ik speelde er ook nog mee. Maar ik had niet de behoefte om mezelf te fotograferen en er een blogpost bij te typen. En toch typ ik nu een pittig lange blogpost over mijn gevoelens. Op een beauty blog. Logica. Misschien ga ik dit wel vaker doen, er zijn vast meer mensen die last hebben van de negativiteitsziekte. Of zoals ik het graag noem: Herpes.
Ander "apart" nieuws. Jullie weten dat ik helemaal gek ben van Koreaanse muziek, maar nu ben ik verslaafd aan Duitse muziek. Yup. En om het nog erger te maken. Christelijke Duitse muziek. Ik ben niet gelovig opgevoed, ik bid niet, ik geloof maar voor 10%. En nu luister ik naar liederen waar God bedankt word voor het leven wat hij ons geeft. Persoonlijk vind ik het allemaal crap, maar de muziek raakt me zo. Ik ken de Söhne Mannheims al sinds 2004, toen ik in Duitsland op vakantie was. Maar ik was nog niet echt bekend met Xavier Naidoo, de (ex)leadzanger. Mijn ouders zijn op vakantie geweest naar Berlijn en hebben toen een CD+DVD van hem meegenomen. I'm in love. Hij kan ALLES. Beatboxen, rappen, opera, laag zingen, hoog zingen, normaal zingen. Prach-tig. Hier kan ik dan wel weer positief over zijn. Grappig.
Het is al laat en ik wilde eigenlijk nog even een maskertje opdoen, dit was een rare blogpost maar ik had de behoefte om het toch even te delen. Ik heb geen idee wat ik met mijn blog ga doen, waarschijnlijk een mix van persoonlijke berichten en beauty gerelateerde dingen. We zullen het zien, maar toch hoop ik dat de mensen die mijn blog nu volgen mij zullen blijven volgen. Jullie zijn de reden dat ik überhaubt iets typ op dit moment. Bedankt daarvoor.
